18 juni 1018
10 manieren om de toekomst te voorspellen
Soms is het zo’n dag. Zo’n lamme dag waarop je jezelf maar niet kunt motiveren tot dat ‘groots en meeslepende leven’ dat iedereen op facebook lijkt te hebben.
Dat je je voorneemt om die telefoon écht weg te leggen, als je de ’10 manieren om iemands bruiloft te verpesten’ hebt gelezen. Dat je de tv écht uitzet zodra je weet of Ridge en Brooke het einde van de aflevering halen, om vervolgens vol ongenoegen te concluderen dat je een uur later nog steeds aan de bank vast-geklitteband zit, astro-tv te kijken.
Zo’n dag was het vandaag.
Met groeiende fascinatie en een klein beetje verontwaardiging zat ik te kijken hoe het medium de onzekere mevrouw aan de telefoon wist te vertellen dat de donkere kringen onder haar ogen wel eens van de vermoeidheid konden zijn. (goh). En ze beloofde haar alles wat ze wilde horen, die mooie toekomst, als in de sterren geschreven. En dat voor maar €8,75 exclusief belkosten van uw provider.
Even overwoog ik om ook te bellen zodat medium Joke mij ook kon vertellen dat die mooie fotografie-carrière en dat droomhuis in het verschiet liggen. Maar wat nou als ze het tegenovergestelde zou zeggen. Dat ik beter kan stoppen met dat hele foto-gedoe en dat ik nooit een leuk huis zal hebben. Of shampoo-reclame- haar. Dat was me geen €8,75 waard.
Die onzekerheid die de ‘toekomst’ heet is iets dat de mensheid al eeuwen aanzet tot het zoeken van bevestiging in religie en spiritualiteit. Edgar Allan Poe heeft hier een gedicht over geschreven, The Raven. Dit gaat over een man die zich afvraagt of hij zijn overleden geliefde ooit terug zal zien in een andere wereld.
Tell this soul with sorrow laden,
within the distand Aidenn,
it shall clasp a sainted maiden
whom the angels name Lenore
Quoth the raven ‘nevermore’
Hier heb ik een fotoserie bij gemaakt, waarbij ik geprobeerd heb om de duistere, mysterieuze sfeer te creëren die past bij het gedicht, maar ook bij onze eigen onzekerheid en vragen over de toekomst.
Ondertussen besloot ik om toch maar de tv uit te zetten, medium Joke het zwijgen op te leggen en mijn eigen gewenste voorspelling op weg te helpen.
Ik heb alvast een afspraak bij de kapper gemaakt.
15 juni 2018
Dan neem je toch een kat?
Ik ben bijna 40. Zo. Dat staat er echt, blauw op zwart. Nu werk ik met ouderen, dus rationeel weet ik wel dat ik, normaal gesproken, nog heel wat jaren voor de boeg heb. Dat ik in dat perspectief nog maar een ‘jonkie’ ben, zoals de dames op mijn afdeling het noemen. Maar toch overvalt me de laatste tijd steeds vaker het besef dat ik niet meer bij de jeugd hoor.
Dat ‘music starts here’ niet begint op de plek waar ik ben, maar dat ik meer de doelgroep ben voor ‘herinnert u zich deze nog?!’ Ik keek laatst een serie en daarin speelde Dylan, de ooit zo knappe jongen uit Beverly Hills 90210, de vader. Van een tiener! Mijn boyband-held van weleer loopt tegen de 50. En ik hoorde gisteren een meisje van een jaar of 15 over jaren ’90 muziek (naar mijn gevoel best hip): ‘wat een oude-lullen-muziek’.
Vroeger kon ik me op verjaardagen van mijn ouders altijd verbazen hoe zij in hun kringetje, onderwijl een toastje etend, herinneringen ophaalden aan hun jeugd. Dan ben je namelijk écht oud. Nu heb ik met mijn vrienden regelmatig gesprekken over Ovide, dr Alban en Flippo’s. In een kringfeestje.
Ouder worden is op zich niet erg, juist die herinneringen zijn ook mooi om op terug te kijken. En het gezegde is waar, je bent wat wijzer. Het is vooral het beeld van de maatschappij over hoe het nu zou moeten zijn op deze leeftijd waar ik soms mee worstel. Dat je als vrouw van in de 30 wordt geacht te settelen en aan kinderen te beginnen. Dat je gevraagd wordt ‘of het niet eens tijd wordt’. Dat je regelmatig te horen krijgt ‘dan mag je wel opschieten’. En dat zelfs facebook en google vinden dat ik me moet verdiepen in luiers en hypotheken.
Nee, buurvrouw in de lift, ik ben niet zwanger, ‘omdat ik de leeftijd heb’. Ik ben ook niet ‘gewoon zwanger of gewoon dik?’ Ik heb gewoon een wat opgeblazen buik vandaag. En mijn leven is gewoon net iets anders gelopen. Ik heb pas ‘op latere leeftijd’ mijn man leren kennen, zoals zoveel vrouwen tegenwoordig. Mijn kinderwens staat nog even in de koelkast.
Ik vraag me wel eens af of die rammelende eierstokken echt bestaan, of dat ze aan het rammelen gemaakt worden door de omgeving en de media. Dat de biologische klok wordt gesponsord door firma ‘zoals het hoort’. Het is als vrouw al zo lastig om iedere maand weer geconfronteerd te worden met de eindigheid van je vruchtbare leven, daar hoeven we niet steeds aan herinnert te worden door die jolige oom die zo’n goede grap heeft over oude vrijsters, of de goedbedoelende collega die adviseert dan maar een kat te nemen, heb je toch iets om voor te zorgen.
Over ruim een jaar blaas ik 40 kaarsjes uit. Als mijn wens van de komende verjaardagstaart uit mag komen kan ik de buurvrouw in de lift dan gerust stellen en mag google me alle luier-advertenties laten zien die er maar zijn. Maak ik in de tussentijd even een fotoserie over ongewilde kinderloosheid om deze frustratie in iets moois om te zetten. En ga ik daarna Beverly Hills nog een keertje kijken.
(hieronder alvast een voorproefje van de fotoserie, deze wordt vanaf november geëxposeerd bij foto21 in Bredevoort)
